پارسا{۱}

نشست ازپس پرده پادشاه               چنان چون بودمردم پارسا

       اگرپارساباشدورای زن                یکی گنج باشدبرآکنده زن

خنک آن کسی کو بود پادشاه             کفی راد دارد دل پارسا

     خردمند بامردم پارسا                  چو جایی سخن راند ازپادشا

همه سخته باید که راند سخن         که گفتارنیکو نگردد کهن

    مکن آز رابرخرد پادشا                  که دانا نخواند تراپارسا

بخندید خسرو ز گفتارزن              بدو گفت کای شوخ لشکر شکن

بتودادم آن شهر و آن روستا         توبفرست اکنون یکی پارسا

دگرکیست کو ازدر پادشاست        جهان دیده پیر است وپارساست.

                                                                            {فردوسی}